Stefna ESB í orkumálum og hlýnun jarðar

 

Orkubúskapur

ESB er efnahagslegt stórveldi og hefur þá stöðu í heiminum vegna iðnvæðingar sinnar. Þessari stöðu verður umfram allt að halda, en það merkir, að iðnaðurinn verður að vera samkeppnishæfur við iðnað annarra svæða. Varðveisla þessarar samkeppnisstöðu gengur eins og rauður þráður í gegnum alla stefnumörkun ESB, sérstaklega í orkumálum þó því sé ekki mikið flaggað í opinberum málflutningi. Þar þykir vænlegra að leggja áherslu á baráttuna við hlýnun jarðar til að réttlæta þær ráðstafanir sem gerðar eru. Þannig hefur náðst betri árangur í að sannfæra fólk um að rétt sé að málum staðið.

Meðfylgjandi mynd sýnir hlut ESB í vinnslu og innanlandsnotkun ríkja heimsins (heimild EU; Energy in figures 2018) Þar kemur í ljós, að bandalagið var með 5,5% af framleiðslu heimsins en 11,9% af innanlandsnotkuninni 2016. Sama ár fluttu þeir inn 70,4% af gasi (LNG) og 61,2% af kolum (hörð kol). Bandalagið er því mjög háð innflutningi, mun háðari en helstu keppinautarnir Bandaríki NA og Kína.

Þetta er kvíðavænleg staða fyrir iðnveldi í í heimi með þverrandi orkulindir og ekki síður fyrir fjármálaveldið þar sem á iðnaðinn og byggir tilveru sína á honum. Bandalagið verður greinilega að minnka orkunotkun sína með því að hvetja til annars vegar orkusparnaðar og hins vegar öflugra rannsókna á nýjum orkulindum. Hvort tveggja næst fram með hækkun orkuverðs og boðun enn meiri hækkana, en það virkar vel í saman markaðshagkerfi.

Stór hluti eldsneytisnotkunar ESB fer til til vinnslu raforku og þar þykir vænlegast að ná góðum árangri þó aðrir geirar séu ekki undan skyldir.  Bandalagið er með í gangi öflugar rannsóknir á hefðbundnum kjarnaofnum, sem beinast að því að fjöldaframleiða þá. Slík fjöldaframleiðsla gæti lækkað kostnað kjarnorkuvera um 20 til 30% hefur undirrituðum virst raunhæft af lestri á netinu. Bretar, sem nú eru á leið út úr bandalaginu hafa hug á annarri tækni, en stefna líka á fjöldaframleiðslu. Þá er bandalagið með í gangi heimsins stærsta rannsóknarverkefni á sviði kjarnasamruna.

Það tekur langan tíma að ná fram nauðsynlegum breytingum og aðlögun bæði almennings og iðnaðar. Á sama tíma þarf að halda uppi samkeppnisstöðu iðnaðarins gagnvart helstu keppinautum og það er ekki létt verk.

Hlýnun jarðar.

Það er ekki auðveldi að koma tímanlegum ráðstöfunum fram í ríkjum bandalagsins á grundvelli heimsendaspár um endimörk eldsneytisvinnslu, þar sem málflutningurinn mundi nánast hljóma sem uppgjöf fyrir hinu óhjákvæmilega. Þó engin dómur sé hér lagður á réttmæti kenningarinnar um hnattræna hlýnun á ábyrgð mannsins kemur hún nánast inn sem himnasending fyrir stjórnvöld ESB í stöðunni.

Því sem maðurinn veldur getur hann breytt. ESB hefur því tekið forystu í baráttunni gegn hlýnun jarðar og hefur gengið lengst þjóða í að lýsa yfir vilja til niðurskurðar á kolefnalosun út í andrúmsloftið. Þar er miðað við 27% niðurskurð fyrir 2030. Jafnframt hefur ESB gengið ötullega fram á loftslagsráðstefnum Sameinuðu þjóðanna og leitast við að fá aðrar þjóðir til að setja sér svipuð markmið. ESB mun þó ekki skuldbinda sig fyrr en aðrar þjóðir eru tilbúnar til þess líka. Helstu keppinautarnir Kína og USA er erfiðir í taumi. Kína hefur ekki tekið í mál að hefjast handa strax, en stendur þess í stað í stórfelldri uppbyggingu kolaorkuvera. Bandaríkjaþing hefur ekki tekið í mál að samþykkja neinar skuldbindingar, en þar hefur þó náðst verulegur árangur í niðurskurði kolefnalosunar enda mörg fylki Bandaríkjanna mjög ákveðin í þeim málum. þannig var frá Parísarsamkomulaginu gengið, að Obama forseti hafði vald til að samþykkja það og Trump hefur nú sagt sig frá því. Því hefur markmiðum Parísarsamkomulagsins ekki enn verið breitt í skuldbindingar eins og átti að gerast á loftslagsráðstefnu í Póllandi fyrir nokkru.

Það er ekki um það deilt, að jörðin hefur hlýnað á undanfarinni öld, en stóru spurningunni, hve mikið af þeirri hlýnun er vegna athafna mannsin hefur þó ekki verið svarað á óyggjandi hátt. Margir þeirra vísindamanna sem hafa sett sig inn í kenninguna og hafa staðgóða þekkingu á eðlisfræði og stærðfræði telja ekki vera um neina sönnun að ræða fyrir þeim tölum sem nefndar hafa verið um áhrif losunar gróðurhúsagasa, en nú er helst rætt um 2,5°C í því sambandi ef ekki eru gerðar róttækar ráðstafanir. Þessir menn vilja láta báða hópa njóta vafans, þá sem telja allt þetta mál stórkostlega blekkingu eða áhrifin svo lítil, að maðurinn geti ekkert gert sem um munar til að minnka þau og hina sem leggja fullan trúnað á kenninguna.

Svo er það stóri hópurinn sem ekki hefur þá menntun á nákvæmlega réttum sviðum að þeir telji sig geta lagt óháð mat á hlutina. Þeir verða að velja sér aðila til að trúa og Sameinuðu þjóðirnar með loftslagsnefndina í broddi fylkingar er stórt nafn í því samhengi.

Loftslagsnefndin,  IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) er alþjóðleg stofnun, sett á fót 1988 af umhverfisstofnun Sameinuðu þjóðanna (UNEP) og alþjóða veðurfræðistofnuninni (WMO) til að sjá þjóðum heims fyrir skýrri sýn á stöðu þekkingar og vísinda er lúta að veðurfarsbreytingum ásamt afleiddum umhverfisáhrifum og efnahagslegum samfélagsáhrifum þeirra. Þessi aðgerð WMO og UNEP var samþykkt af allsherjarþingi SÞ sama ár. IPCC fer yfir og metur allt hið nýjasta af vísindalegu framlagi heimsins á sínum sviðum, en framkvæmir hvorki neinar rannsóknir sjálft, né hefur eftirlit með gögnum eða grunn stærðum. Aðildarríki eru 195. Þar koma saman hin tæknivæddu iðnríki sem vilja tryggja áframhald menningar sinnar, sem byggir á mikilli orkunotkun (m.a. ESB-ríkin), ríki sem eru að ná iðnríkjunum vilja tryggja, að þau geti áfram farið sínu fram og ríki sem eru efnahagslega illa stödd sækjast eftir stuðningi. Það fer ekki hjá því, að þarna sé þung pólitísk undiralda.

IPCC gefur reglulega út úttektarskýrslur þá síðustu, AR5 árið 2014. AR6 mun koma út 2022 og næsta loftslagsráðstefna verður 2023. Úttektarskýrslurnar greina frá vinnu innan þriggja sérhæfðra vinnuhópa, um vísindalegan grundvöll, afleiðingar breytinga og mildandi áhrif. Auk þess er gefin út samantekt fyrir stefnumótendur og er það áhrifamesti partur skýrslunnar og sá partur sem mest endurspeglar stefnu IPCC.

Fjölmiðlar sækjast mest eftir að birta niðurstöður um hrikalegar afleiðingar breytinga og gera þá í leiðinni harðar kröfur um mildandi ráðstafanir. Þetta ásamt því, hvernig stjórnmálaöfl hafa nýtt sér þetta starf hefur valdið því, að boðun og eftirfylgni baráttunnar gegn hlýnun jarðar hefur fengið á sig trúarlegan blæ, sem hefur skaðað hið vísindalega grundvallar starf sem þarna fer fram og ef til vill skekkt áherslur í baráttunni. Þannig sátu meðal annars rannsóknir um þátt úthafanna í loftslagsbreytingum lengi á hakanum og ráðstafanir í raforkugeiranum hafa reynst bera minni árangur en almenningur hefur haft ástæðu til að vona. Alt er þetta að líkum þegar þessi vettvangur er orðið undirlagður pólitískri baráttu ríkja heims um efnahagslega stöðu.

Vísindamenn hafa á áranna rás töluvert lækkað mat sitt á umfangi þeirrar hlýnunar sem losun gróðurhúsagasa veldur, en enn hefur mikilvægustu spurningunum þó ekki verið svarað svo að svarið geti talist vísindalega sannað, en þær eru: 1) Hve mikil er ábyrgð mannsins á hlýnun síðustu aldar; 2)  hvað getur hann mildað áhrif gróðurhúsagasanna mikið með ráðstöfunum sínum og 3) hvert er svið áhættunnar af samanlögðum áhrifum náttúrunnar og aðgerðum manna.

Í samantekt IPCC á AR5 er fyrstu spurningunni svarað á þann veg, að yfirgnæfandi líkur séu á, að meir en helmingur hlýnunar síðustu aldar séu af manna völdum. Þegar þess er gætt, að enn hefur ekki tekist að finna stærðfræðilega lýsingu á áhrifum sjávar til að nota í loftslagslíkönum og heldur ekki á áhrif sólar og skýjafars er þetta ekki mjög sannfærandi svar, en fyrir hinn almenna mann er það mjög gildishlaðið.

Íslensk sjónarmið

Á Íslandi hefur lengi verið mikill vilji til að bregðast við hlýnun jarðar með minnkun á  notkun eldsneytis og fleiri ráðstöfunum. Hlýnunin er þó aðeins smávægilegt vandamál hér. Okkar mál hafa frekar snúist um að nýta þau gæði sem hlýnunin hefur í för með sér eins og göngur nýrra fiskistofna á miðin og nýting aukinnar jökulbráðnunar í ám landsins. Til dæmis tekur Landsvirkjun, að tillögu þess sem þetta skrifar mið af hlýnandi veðurfari við áætlanir sínar um orkugetu framtíðar.

ESB stjórnar hækkun orkuverðs vegna hlýnunar hjá sér með álögum og þær hækkanir eru ótímabærar fyrir okkur. Þó ESB sé mikilvægur markaður þá er afgangurinn af heiminum okkur enn mikilvægari og við þurfum ekki síður að gæta samkeppnistöðu okkar í þeim heimshlutum.

Þurrð eldsneytisbyrgða heimsins verður vandamál hér eins og annarstaðar þegar eldsneytisverð fer að hækka, jafnvel mjög hratt og skyndilega eins og markaðsverð gera iðulega þegar framboð vöru minnkar. En það gildir sama hér og varðandi hlýnunina, vandamálið er ekki tengt raforkugeiranum, heldur samgöngum, fiskveiðum og flutningum milli landa. Þar þurfum við að láta til okkar taka og það mun kosta ærna fjármuni.

Við keppum ekki á alþjóðavettvangi með orkuverðum ESB eins og orkupakkinn mun þvinga okkur til þegar fram líða stundir. Orkuverð hér verða að taka mið af samkeppnistöðu á öðrum vettvangi og þar mun okkur ekki veita af því forskoti sem auðlindir okkar gefa okkur. Við getum því ekki átt fulla samleið með ESB í þessu máli og verðum að hafna þessum pakka.  

Stefna ESB í orkumálum og orkupakkinn

Inngangur

Kolabandalagið (1951), fyrsta bandalagið sem stofnað var eftir heimsstyrjöldina síðari til að tryggja frið í Evrópu náði aldrei almennilega flugi. Efnahagsbandalag Evrópu (EBE) var síðan stofnað með Rómarsáttmálanum 1958 og er það talið upphaf Evrópusambandsins (ESB). Bæði Kolabandalagið og EBE voru síðan innlimuð í ESB með við stofnun þess með Maastricht-samningnum 1992. Einn arfur Kolabandalagsins eru dómafordæmi frá dómstól þess, en þau gilda enn á EES svæðinu.

Upphaflega var ESB byggt upp sem yfirþjóðleg stofnun sem mundi gera stríð bæði óhugsandi og efnislega ómöguleg og tryggja lýðræði í aðildaríkjunum að mati frumkvöðla þess. Eina besta tryggingin fyrir friði er enn talin vera jöfnuður í lífskjörum íbúa svæðisins. Jöfnun orkuverðs í Evrópu er því mikilvægur þáttur í að jafna lífskjör íbúa svæðisins vegna þess hve orkuverð og þá sérstaklega raforkuverð er mikið tengt efnahagslegum framförum. Því er sú jöfnun ásamt hagkvæmni mikilvægustu þættir í raforkustefnu ESB frá upphafi. Fleiri atriði hafa þó afgerandi áhrif á stefnuna í dag.

Þurrð orkulinda

Rómarklúbburinn frægi sendi frá sér skýrsluna „Endimörk hagvaxtar“ 1972 og spáði nánast heimsendi, að margra mati með því að þurrð orkulinda heimsins mundi valda stöðnun hagvaxtar og síðan hnignun innan tiltölulega skamms tíma. Síðan þá hafi fundist meiri birgðir eldsneytis í jörðu svo heimurinn er enn í svipaðri stöðu og þá hvað sannaðar birgðir varðar. Mögulegar ósannaðar byrgðir eru taldar af sömu stærðargráðu, en það verður þó æ dýrar að virkja ný svæði til að viðhalda stærð þess forða sem við köllum sannaðar birgðir. Þessi þróun sést í hnotskurn ef hugað er að olíusögu Norðmanna, sem hófst í Norðursjó en hefur síðan færst norðar á æ dýrari svæði.

Væntanleg þurrð orkulinda heimsins er ekki umdeild, en gagnvart ESB hefur hún fyrst og fremst áhrif á þróun samkeppnisstöðu bandalagsins gagnvart þeim svæðum heims sem eru ríkari af auðlindum eldsneytis en Evrópa og ógnar þannig stöðu ESB sem iðnveldis og fjármálaveldis.

Þó kenningin um endimörk eldsneytis sé almennt talin sönn, þá vakti hún aldrei þann ótta hjá almenningi sem réttlætt gæti róttækar ráðstafanir til breytinga á orkunotkun. Óttinn við hið eðlilega svar, kjarnorkuna var enn meiri. Annað þurfti að koma til.

Veðurfarsbreytingar

Þó óttinn viðkjarnorkuna hafi lítið minnkað í Evrópu er það málefni mun minna rætt nú um stundir, en hættan á hlýnun jarðar af manna völdum því meira. Ekki þarf að lýsa þeirri kenningu, svo kunn er hún. Umræðan um hana líkist oft meir umræðu um trú en um vísindalega kenningu  og hún er vissulega umdeild.

Í þessari umræðu koma upp sömu hagsmunir að mati umhverfissinna í forystu þeirra sem vilja minnka losun koldíoxíðs við raforkuvinnslu og hinna, sem sjá frekar ógn í fyrirsjáanlegri þurrð eldsneytis. Báðir vilja hækka orkuverð sem mest til að knýja fram orkusparnað og hvetja til aukinna rannsókna á nýjum orkugjöfum.

Hnattræn hlýnun er hins vegar talin hafa meiri stríðsógn í för með sér og fólksflutninga sem núverandi flóttamannavandamál Evrópu gefur smjörþefinn af. Umfang þeirra áhrifa sem kolefnalosun veldur er meira um deilt, en nú telur IPCC (milliþinganefnd Sameinuðu Þjóðanna um loftslagsmá) að hlýnunin af  manna völdum verði um 2,5°C ef ekkert verður að gert, meðan aðrir nefna 1,5°C. Munurinn á þessu tvennu er mikill ef litið er á áhrifin, en einnig sá, að ef menn aðhyllast minni töluna, þá er augljóst að þær ráðstafanir sem gerðar eru í raforkumálum munu litlu sem engu skila.

Sem ógn hefur hnattræn hlýnun haft miklu meiri slagkraft í allri umræðu. Umhverfissjónarmiðin eru því væntanlega sterkari og fá því ráðið, að ekki er ráðist í markvissa uppbyggingu kjarnorkuvera í ESB, þótt það sé eðlilegt svar við báðum þeim ógnum sem um hefur verið rætt hér að framan. Hins vegar er þurrð orkulinda slík ógn fyrir ESB, að bandalagið mun seint slá af um stefnuna þótt vísindamenn lækki mat sitt á  áhrifum kolefnalosunar.

Innri orkumarkaðurinn

Orkumál voru eitt af fagsviðum EBE frá samkvæmt Rómarsáttmálanum, en markaðsvæðing hófst þar ekki fyrr en eftir einkavæðingu Breta á orkugeira sínum. Upphaflegu hugmyndirnar með innri raforkumarkaðnum voru að tengja saman Norður- og Suður-Evrópu og nýta þau miklu samlegðaráhrif sem þar var að hafa til sparnaðar í fjárfestingum. Jafnframt skyldi markaðsvætt og einkaframtakið látið um fjárfestingar til að tryggja sem mesta hagkvæmni. Einnig var horft til skattlagningar kolefnalosunar og niðurgreiðslna á umhverfisvænni orku, það er vindorku, sólarorku og orku úr lífrænu eldsneyti. Löggjöf á sviði orkumála byggði þá á valdsviði ESB varðandi hinn sameiginlega markað með vöru og þjónustu og á sviði umhverfismála.

Það var ekki fyrr en 2005 sem Evrópuráðið samþykkti sameiginlega stefnu ESB í orkumálum og Lissabonsáttmálinn frá 2007 inniheldur ákvæði um samstöðu í málefnum varðandi orkuöflun og breytingar á orkustefnu. Eftir sem áður eru mörg fagsvið sem snerta orkumál á valdi meðlimaríkja og framþróun stefnunnar krefst samvinnu.

Í þriðja orkupakkanum er stefnan útfærð nánar og þar er aðaláherslan sem fyrr á að byggja upp tenginet Evrópu. Nýtt er hins vegar það,  að auka skilvirkni eftirlits með því að rjúfa boðvald ríkisstjórna aðildaríkjanna yfir eftirlitinu og regluverki raforkugeirans. Í því skini er stofnað til hlutverks landsreglara, sem skal hafa vald til að setja reglugerðir og vera í raun framkvæmdavald hliðstætt ráðherra og óháð ríkisstjórn. Landsreglarinn hefur lögbundin markmið um að vinna að tengingu við tenginet Evrópu (hér sæstreng) og koma á virkum markaði, en virkni slíks markaðar er skilgreindur í tilskipun ESB.  Hann skal og vinna náið með ACER, sem sumir kalla orkustofnun Evrópu. Landsreglarinn hefur ríka upplýsingaskyldu gagnvart ACER og framkvæmdastjórninni, sem geta þá gripið inn í gegnum ESA/EFTA-dómstól þyki þeim framgangur markmiða eða annarra mála ekki í samræmi við reglugerðir ESB. Framkvæmdastjórninn skal í umboði ríkjanna  hafa framkvæmdavald yfir nýjum millilandatengingum og geta gert fjárfestingar í flutningsnetum einstakra ríkja sem nauðsynlegar eru þeirra vegna að forgangsverkefnum rekstraraðila. Framkvæmdastjórnin hefur einnig  svigrúm til að gefa landsreglurum bein fyrirmæli um hvernig þeir skuli haga störfum sínum með því að gefa út og tengja við tilskipun um orkupakkann sem viðbætur leiðbeiningar (guidelines) til þeirra sem þeim ber að fara eftir. Rætt er að setja upp svokallað „Smart Grid“ sem hefur þann eiginleika að geta stjórnað einstökum virkjunum sjálfvirkt. Orkukerfinu yrði þá stjórnað af tölvum innan ESB og auðlindastýringu yrði ekki við komið hér á landi.

Þarna er í raun um að ræða sívaxandi miðstýringu framkvæmdastjórnarinnar yfir orkukerfum aðildarríkjanna. Hér á landi eru orkuauðlindirnar í raun hluti orkukerfisins og eign virkjunaraðila, þannig að miðstýringin mun ná yfir stjórnun þeirra líka.

Í framkvæmd er fjár til niðurgreiðslu umhverfisvænnar orku hagað á þann veg, að smásala gegnum dreifiveitur er skattlögð svo áhrif á heildsölumarkað verði sem minnst, en á þeim markaði fá iðnfyrirtæki Evrópu orku sína. Samkeppnisstaða iðnaðar Evrópu er þannig vernduð, enda augljóst, að það hlýtur alltaf að verða rauður þráður í framkvæmd stefnu ESB og hagsmunir iðnaðar Evrópu teknir fram yfir hagsmuni annarra notenda rafmagns. Með þeirri verðjöfnun sem leiðir af fullnustu tenginetsins mun myndun virðisauka vegna raforkunotkunar færast frá jaðarsvæðum eins og Íslandi til iðnaðarkjarna Evrópu, enda viðurkennir ESB ekki, að fjarlægð frá markaði hafi áhrif á samkeppnisstöðu iðnaðar innan ESB/EES svæðisins og er í því stutt af ESA.

Íslensk sjónarmið

Þau vandamál sem raforkustefnu ESB er ætlað að takast á við eru svo risavaxin, að sjálfbærni lítils þjóðfélags hér uppi á Íslandi verður hreint aukaatriði í þeim samanburði. Við getum einfaldlega ekki vænst þess að fá neinar svo bitastæðar undanþágur frá orkulöggjöf ESB að okkur verði kleift að lifa við hana skaðlaust. Ljóst er einnig, að búast má við hörðum viðbrögðum frá ESB verði pakkinn felldur.

Það er ljóst að framkvæmd orkustefnu ESB hér mun draga þrótt úr íslensku atvinnulífi til frambúðar og hann verður að fella. Beri Alþingi gæfu til að dæma það framsal valds yfir auðlindum okkar sem í pakkanum felst vera ósamrýmanlegt stjórnarskrá getur ESB lítið annað gert en ógilda viðaukann um orkumál gagnvart okkur. Það sem tapast væri helst tekjur af sölu upprunavottorða, sem væri lítið í samanburði við það tjón sem ella yrði í atvinnustarfsemi hér á landi. Samstarf á öðrum sviðum má ekki skerðast samkvæmt EES samningunum.

Grein Ara Guðjónssonar: EES-samstarfið í uppnámi?

Greinin birtist í Viðskiptablaði Morgunblaðsins  3. Janúar 2019

Hofundur greinarinnar er lögmaður og yfirlögfræðingur Icelandair Group og verður því að teljast hluti af fjármálaelítunni hér á landi. Einn rauði þráðurinn í löggjöf ESB varðandi raforkumál er að tryggja fjárfestum viðunandi arð og nægar tryggingar svo einkafjármagnið leiti í greinina. Þetta hefur í för með sér hækkun arðkröfu í raforkugeiranum og þar með hærra raforkuverð en ella og jafnframt tryggingu þess, að notendur raforku, sem eru allir þegnar þjóðfélagsins greiða allan kostnað og bera alla áhættu af öllum fjárfestingum í greininni, annað hvort gegnum markaðsverð, gjaldskrár flutnings og dreififyrirtækja eða skatta. Löggjöf ESB útfærð að fullu hér á landi felur því í sér aukin tækifæri á sviði orkumála fyrir fjárfesta og fjármálastofnanir almennt, sem fá til meðhöndlunar það fé sem bundið er í eignum raforkufyrirtækjanna. Fjárfestar hér hafa lengi haft augastað á raforkufyrirtækjunum sem fjárfestingartækifæri og því eðlilegt að fulltrúar þeirra tali fyrir samþykkt þriðja orkupakkans, sem er töluvert skref í átt til þess að færa alla stjórn raforkuvinnslu hér á landi undir framkvæmdastjórn ESB.

Ari gerir lítið úr því,  að regluverkið myndi fela í sér of víðtækt valdframsal á fullveldi Íslands og telur það ekki standast lögfræðilega skoðun. Andstæðingar orkupakkans halda því hins vegar fram, að þriðji orkupakkinn ásamt viðbótum sem fram eru komnar feli í sér fullt valdaafsal á orkuauðlindum Íslands utan þess valds sem felst í eignarréttinum og verður að sýndarvaldi þegar tekið er tillit til allra þeirra ákvæða sem felast í öðrum þáttum EES-samningsins. Þetta er ekki lítið valdaafsal. Ari bergmálar þarna skoðanir sem hafa komið frá lögfræðingum á vegum ráðuneyta. Spyrja má hvort lögfræðingar almennt telji það í lagi að fullveldi Íslands sé afsalað að fullu með spægipylsuaðferðinni. Helstu stjórnlagafræðingar Íslands, prófessorarnir Stefán Már Stefánsson og Björg Thorarensen telja svo ekki vera.

Ari segir líka: „Meginmarkmið regluverksins er að tryggja frjálsa samkeppni með raforku og gas innan EESsvæðisins.“ Þetta er einfaldlega ekki rétt. Megin markmið regluverksins er að tryggja framkvæmdastjórn ESB alt vald yfir orkumörkuðum fram hjá öllum öðrum stjórnvöldum á ESB/EES-svæðinu.

Það er eitt einkenni málflutnings þeirra lögfræðinga sem vilja samþykkja þriðja orkupakkann, að þeir vitna sem minnst í þau lög sem verið er að innleiða og líta aðeins á einstök lagatæknileg atriði eins og hvort Orkustofnun sé sjálfstæð gagnvart ráðherra í úrlausn mála. Það þykir þeim ekki mikil breyting og Orkumálastjóri er þeim sammála þar um, enda kveðst hann hafa slíkt sjálfstæði í raun, þar sem pólitísk fyrirmæli ráðherra þyki yfirleitt óviðeigandi. Lítum aðeins nánar á þetta sjálfstæði.

Þegar Orkustofnun gegnir störfum landsreglara sem skilgreind eru í tilskipun nr. 72/2009 starfar hún ekki í sama lagaumhverfi og ella. Þá ber henni að vinna að þeim markmiðum sem eru tilgreind í tilskipuninni og tryggja framkvæmd stefnu ESB, hver sem íslensk stefna kann að vera og vinnur þau störf í raun undir eftirliti ACER. Í tilskipuninni segir í 35. grein:

• „5. Til að vernda sjálfstæði eftirlitsyfirvaldsins skulu aðildarríkin einkum tryggja að:a) eftirlitsyfirvaldið geti tekið sjálfstæðar ákvarðanir, óháð öllum aðilum á sviði stjórnmála, og hafi aðskildar árlegar fjárúthlutanir, sjálfræði við framkvæmd fjárúthlutana, og fullnægjandi mannafla og fjármagn til að sinna skyldustörfum sínum“ [þýðing ESA].

  Þetta virðist vera allmiklu meira sjálfstæði en bara hvað varðar sjálfstæði gagnvart ráðherra í úrlausn mála og spurning er hvort ekki sé einnig um að ræða fullt sjálfstæði gagnvart Alþingi og þeim stefnumarkandi ályktunum sem þar kunna að verða gerðar. Það er líka spurning hvað gerist ef landsreglarinn fær ekki nægar fjárveitingar að eigin mati og framkvæmdastjórnar ESB. Mun þá framkvæmdastjórnin kvarta til ESA eða kæra til EFTA-dómstólsins? Sú leið er greinilega opin. Það er heldur ekki rétt hjá Ara, að Orkustofnun heyri undir yfirstjórn ráðherra í öllum málum. Þegar stofnunin starfar sem landsreglari hefur hún stöðu jafnfætis ráðherra, eða eins og einnig segir í 35. gr. tilskipunarinnar, þá skal hún vera „lagalega aðgreind og óháð öllum öðrum opinberum aðilum eða einkaaðilum að því er varðar starfsemi“ [þýðing ESA].

Hræðsluáróðurinn um útilokun okkar úr EES samstarfinu sem bergmálaður er í greininni hefur aldrei verið rökstuddur einu orði öðru en að við vitum ekki hvað muni gerast. Það er engan vegin eðlilegt né tákn um sjálfstæði þjóðar að hún afsali sér jafn takmarkalaust fullveldi yfir auðlindum sínum eins og gert er með þriðja orkupakkanum og viðbótum hans.

Ef Alþingi telur að samþykkt þriðja orkupakkans standist ekki stjórnarskrá og fellir hann, þá hefur hvorki ESB né aðrar þjóðir EES samningsins nein viðbrögð sem samræmast þeim samningi önnur en fella úr gildi viðaukann um orkumál gagnvart okkur.